CONCEPT NAAR EEN ONDERZOEKSJOURNALISTIEK

Albert de Vries over schriftelijk verslag in Onderzoek in eigen werk Try-Out 1999.

Albert nodigt uit tot een schrijven waarbij de onderzoeker zichzelf inclusief neemt.

De kern van onderzoek is; "De overdraagbaarheid neemt toe naarmate de onderzoeker zelf in het onderzoek zichtbaar wordt".

Zijn motivatie is: "…Alleen door de eigen grens en het overwinnen daarvan te laten zien wordt de luisteraar/lezer meegenomen in het onderzoeksproces zoals zich dat werkelijk heeft afgespeeld. Degene die de presentatie hoort/leest kan zichzelf vergelijken met de onderzoeker en zijn situatie en kan beoordelen in hoeverre zijn eigen situatie daarmee overeenkomt of er van afwijkt en zien op welke punten een vertaalslag nodig is."

Hij plaatst bij het schrijven de kanttekening; "dat daar kennelijk de gewoonte optreedt te generaliseren, ook sterk de gewoonte om uit te leggen.

Blijkbaar nodigt papier (of digitaal document), dat blanco is, geen voorgeschiedenis en individualiteit kent en niet kan meebeleven wat er gebeurt, uit tot een dergelijke schrijfwijze."

In tegenstelling tot spreken voor publiek, waarbij de luisteraar zichtbaar is.

Over het schrijven als onderzoek ambacht.

Albert vat het schrijven op als onderzoek ambacht, aders gezegd het schrijven vindt tijdens het onderzoeken plaats en niet zoals gebruikelijk na het onderzoek.

Praktisch betekent dit voor het schrijven werken met een concept, wat een aantal malen wordt herschreven en doorgewerkt, voor de presentatie plaatsvindt.

In het onderzoekend schrijven vertaal je de innerlijke processen in letter/woorden in taal/beelden.

In het herhaalde doorwerken reflecteer je op de valkuilen generaliseren en uitleggen, overwin je deze tot aan de presentatie.

Het voor-presenteren, aan een lezerskring, kan een vorm zijn om het onderzochte te toetsen.

Ø  Laat anderen meekijken in je werk.

Ø  Schrijf ik uit eigen ervaring en zijn de potenties (is de boodschap) herkenbaar?

Ø  Kan de presentatie van het onderzoek door een algemeen publiek worden gelezen?

Ø  Word ik als onderzoekend schrijver zichtbaar of speelt mijn rol-en/functie een dominante rol?

Ø  Waar kunnen mijn eigen ideeën verder worden doorgewerkt?

"Het voornaamste element voor het schrijven is het principe van 'onderzoek in eigen werk', ga van de eigen ervaring uit, van datgene wat jouw geraakt heeft".

Albert de Vries. 2004l Blz. 174. Ervaringsleren cultiveren subtitel Onderzoek in eigen werk. ISBN 90-5972 054 7

Het concept 'Onderzoek in eigen werk' en de handelingsrichting ervaringsleren cultiveren is doorontwikkeld in een promotieonderzoek, met het boek als getuigenis en eindproduct.

Het eigen onderzoek is mede gedragen door literatuuronderzoek globaal 200 publicaties.

Ik kies er een uit die kenmerkend is voor situationeel handelen.

Communicatief en strategisch handelen door Herman Koningsveld en Joost Mertens.

ISBN 90-6283-671-2 Uitgeverij Coutinho 1986.

Het boekje vormt een inleiding tot de handelingstheorie ontleent aan de Theorie des kommunikatieven Handelns van Jürgen Habermas.

Een van de kernpunten vormt deze formulering van de schrijvers; "Het gezamenlijk definiëren van de handelingssituatie, S, het verrichten van instrumentele handelingen en het coördineren daarvan middels regulatieve taalhandelingen bouwen tezamen het complex op, dat we communicatief handelen noemen."

Het verrichten van communicatieve taalhandelingen is te verstaan als het afstemmen van de instrumentele handelingen, dat wat je doet bijvoorbeeld bij het opzetten van een tent, verzoeken doen tot handelen, aanwijzingen, opdrachten geven tot handelen als b.v. houdt het grondzeil vast.

Van belang is het ontwikkelen van een situatiedefinitie.

Die kan bij het onderzoekend schrijven een rol spelen en haar plaats in een kenniskring.

"Im ersten Fal ist die von einer Gemeinschaft geteilte Kulturele Überlieferung konstitutiv für die Lebenswelt, welche der einzelne Angehörige inhaltlich interpretiert vorfindet.

Diese intersubjectiv geteilte Lebenswelt bildet der hintergrund fürs kommunikative Handeln.

Deshalb sprechen Phänomenologen wie A. Schütz von der Lebenswelt als dem unthematisch mitgegebenen Horizont, innerhalb dessen sich die Kommunikationsteilnemer gemeinsam bewegen, wenn sie sich thematisch auf etwas inder Welt beziehen.

Im anderen Fall werden einzelne Bestandeile der kulturelle Überlieferung selber zumThema gemacht.

Dabei müssen die Beteiligten gegenüber kulturellen Deutungsmustern, die normalerweise ihre Interpretationsleistungen erst ermöglichen, eine reflexive Einstellung einnehmen.

Dieser Einstellungswechsel bedeutet, dass die Gültigkeit des thematisierten Deutungsmusters suspendiert und das entsprechende Wissen problematisiert wird; zugleich bringt der Einstellungswechsel den problematischen Bestandteil der kulturellen Überlieferung unter die Kategorie eines Sachverhalts, auf den man objektivierend Bezug nehmen kann.

Poppers Theorie der dritten Welt erklärt, wie kulturelle Bedeutungsgehalte und symbolische Gegenstände als etwas in der Welt verstanden und gleichseitig als höherstufige Objekte von (beobachtbare) physikalischen und (erlebbaren) mentale Vorkommnissen unterschieden werden können."

Ik onderzoek hoe en of er een verbinding is te maken met het onderstaande.

Voor het vrije geestesleven-dat wil zeggen geestesleven, welk vanuit eigen wetmatigheden zich manifesteert, is nog niet veel begrip aanwezig bij/in de huidige mensheid.

Gewoonlijk verstaat men onder geestesleven een product, in welk ieder naar eigen gekakel kraait, zoals elke haan, verontschuldig mij voor dit wat merkwaardige beeld, op zijn eigen mesthoop kraait en waar de ongeloofwaardigste samenklanken uit dit gekraai tot stand komt.

In werkelijkheid komt bij het vrije geestesleven harmonie doorgaans tot stand, omdat de geest leeft, niet de op zichzelf gestelde egoïst, omdat de geest werkelijk boven de afzonderlijke egoïst leeft, omdat de geest daadwerkelijk boven de op zich zelf gestelde egoïst een eigen leven kan leiden…

Het is een abstractie, waarvan zich vandaag de dag de mensen nog een voorstelling maken, indien zij van <vrije geest> spreken.

Dit is in het geheel geen werkelijkheid.

De vrije geest is iets, wat daadwerkelijk leeft onder de mensen, men dient dat slechts tot aanwezigheid, leven te laten komen, om het werkzaam te laten zijn onder de mensen. Men dient de geest slecht tot leven te wekken!

Blz. 182 GA 280 Methodiek und Wesen der Sprachgestaltung.

Het houden van toespraken, is een ander thema. Tip lees vanaf pagina 177 Bernard Lievegoed Lezingen en essays 1953 - 1986 ISBN 90-6038-239-0 

Concept tekst onderzoek, gevraagd aanvullingen of correctie, positief opbouwende kritiek, tips.